واژه‌ی «مسجد» در لغت اسم مکان و از ریشه‌ی «سجد»، به معنای سر فرود آوردن و اظهار تذلل و خاکساری است. ابن فارس می نویسد:

 السینُ و الجیمُ و الدّال، أصلٌ واحدٌ مُطّردٌ یَدُلّ علی تَطامُنٍ و ذٌل، یُقالُ: سَجَدَ، إذا تَطامَنَ و کُلّ ما ذَلَّ فَقَد سَجَد.[1]

سین و جیم و دال، دارای یک معنای اصلی و فراگیر است که بر فروتنی و خاکساری دلالت می کند. وقتی گفته می شود: «سَجَدَ» که شخص، فروتنی کرده باشد و هر آنچه خاکساری کند، سجده کرده است.

دیگر واژه شناسان عرب نیز با عباراتی مشابه، همین مضمون را تایید کرده‌اند. بنابراین، چنان که گفته شد، در زبان عربی «سجود» به معنای خاکساری و یرفرود آوردن در برابر دیگری است و «مسجد»، به معنای مکان چنین اقدامی است.